Na een tijdje begon het toch weer te kriebelen. Vooral als ik weer eens zo'n schetig poepie op Facebook voorbij zag komen, of gewoon buiten aan de lijn, als ik vanaf het balkon naar beneden keek. Steeds moest ik dan weer heel sterk aan mijn lieve Minou denken. En 's nachts lag ik soms te dromen van zo'n lief klein puppie in huis. Dat blij kwispelend achter de voordeur stond als ik weer thuis kwam en meteen wilde kroelen met het vrouwtje.
En toen mijn nicht vertelde dat ze een Shih Tzu pup zou nemen, nota bene van hetzelfde ras als Minou, wilde ik graag mee naar de fokker. 'Maar alleen om te kijken hoor' had ik er quasi verontschuldigend bij gezegd. 'Ja ja, jij en kijken' hoorde ik mijn nicht zeggen. En inderdaad, ze kent mij al langer dan vandaag! Want meteen vergat ik alle nadelen van een hond als huisdier, koos de leukste en liefste uit en zei 'Ja, doe mij die maar'. Stiekem had ik allang een naam verzonnen: Gucci zou ze gaan heten. Samen met haar broertjes en zusjes moest ze nog in het nest blijven tot ze negen weken oud was. Daarna mocht ik haar komen ophalen.
Oeps, en dan kom je thuis en heb je ineens weer een hondje genomen. En over anderhalve week was het al zover! Paniek is een groot woord, maar enige haast in de aanschaf van hondenbenodigden had ik natuurlijk wel. Beertje en Koetje, de twee piepende vriendjes, waren dezelfde dag nog gekocht. Een riem met zo'n automatisch oprollend handvat lag nog wel ergens in de linker keukenla en voerbakjes was ook geen probleem. Waar chips in past, passen ook wel hondenbrokjes, toch? Nee, transport en eigen huisvesting, dat was de grote uitdaging.
In ben niet zo'n boekenmens, maar slik graag alle wijsheden op Facebook als zoete koek. Een hondenbench, had iemand daar gezegd, die moet je nemen. Daarmee leer je het hondje om alleen thuis te blijven. Als je van huis gaat, hoef je alleen het hondje maar in de bench op te sluiten en dan leert ze het vanzelf. En als hondje even blaft, gewoon laten blaffen. Dat gaat vanzelf wel over, zodra het daaraan gewend is.
Op Marktplaats vond ik een advertentie met het ideale exemplaar. Het was niet alleen een grote afsluitbare hondenbench, nee er was zelfs een complete kast omheen gebouwd. Het zag er zo op de foto best mooi uit, in landelijke stijl stond er bij. Een kast van wit geschilderd steigerhout, met een groot blad bovenop en daaronder nog een ruimte om drie meegeleverde rieten mandjes in te zetten. Als je niet beter wist, zou je op z'n minst zweren dat het van Riviera Maison was. De koop was snel gesloten.
Thuis waren de meningen over mijn overhaaste aankoop verdeeld. Mijn vriend zag de bui alweer hangen.
'Leuk hoor, maar hoe gaan wij dat vervoeren?'
'Nou, we klappen toch gewoon de achterbank omlaag!'
'Heb je al eens goed naar de afmetingen van die kast gekeken?'
Ja, en toen besefte ik dat het inderdaad niet in mijn auto zou gaan passen. Gelukkig vond mijn vriend onze buurman bereid te helpen en samen gingen ze, met zijn busje, mijn nieuwe aankoop ophalen. Twee potige kerels: appeltje eitje dus. Maar al snel ging thuis de telefoon: 'Pak jij even de rolmaat en meet alsjeblieft de breedte van de voordeur op?' Nadat ik dat had gedaan en ook de breedte van de woonkamerdeur had doorgegeven, was de conclusie dat het allemaal precies ging passen. Onder de voorwaarde dat er tijdelijk twee planken van het uitstekende bovenblad werden losgeschroefd.
Een uur later waren ze terug. 'Kun je ook even naar beneden komen om te helpen?' Beneden trof ik ze bezweet en vloekend aan. Met een uiterste krachtsinspanning was het ze nog gelukt de kast vanuit de bus in de hal te krijgen. Maar toen deze vervolgens nog eens vier etages naar boven moest worden gesjouwd, zagen ze het niet meer zitten. Aan de spierballen lag het echt niet, maar het ding was gewoonweg niet te tillen, zó zwaar. Ze hadden er al bijna een complete hernia van opgelopen, dus ik besloot dat het ding voorlopig maar beneden in de berging moest blijven. In afwachting van een helder idee om 't alsnog boven te krijgen.
Na een maand hadden we nog steeds geen idee. Een verhuislift huren was wel een beetje teveel van het goede, en uiterst prijzig. Doodzonde van het geld. En 't ding beneden uit elkaar schroeven, en vervolgens plank voor plank apart naar boven dragen, zou al helemaal een tienjarenplan worden. Uiteindelijk heb ik maar besloten om de bench weer op Marktplaats te zetten. Ditmaal met een waarschuwing onder aan de tekst van de advertentie.
'Beste aspirant-koper, let u alstublieft op de afmetingen en het gewicht van deze mooie hondenbench. Het is ongeveer een meter, bij een meter, bij een meter; en dat is dus bijna een kuub! En het ding weegt als lood, dus zorg voor een grote passende laadruimte en dikke spierballen voor het broodnodige sjouwwerk. Het is ding immers gemaakt van massief steigerhout.'
